آمد بهار
آمد بهارخرم وآمد رسول يار
مستيم و عاشقيم و خماريم وناقرار
ای چشم و ای چراغ روان شَو به سوي باغ
مگذار شاهدان چمن را به انتظار
ای سرو گوش دار كه سوسن به شرح نو
سرتا به سرزبان شده برطرف جويبار
گويی قيامتيست كه سركرد سر زخاك
پوسيدگان بهمن و دَی مردگان پار
تخمی كه مرده بود كنون يافت زندگی
رازی كه خاك داشت كنون گشت آشكار
این هم بهار
باد بوی عطر باران می دهد
بوی خوب سبزه زاران می دهد
بوی شبنم، بوی جُلبک، بوی آب
بوی باده، بوی مستی، بوی خواب
بوی ريشه، بوی ساقه، بوی برگ
بوی خاک تشنه در بُغض تگرگ
نرگس از خواب گران بيدار شد
مست شد، مخمور شد، بيمار شد
عاشقان ، ديگر سرآمد انتظار
اين بساط سبزه و اينهم بهار
تقدیم به: زنان پا در زنجیز میهنم
هان! ای زن ای ترانه و الهام زندگی
ای ابتدای گیتی و انجام زندگی
ای مادر زمانه ای دختر حوا
ای چلچراغ خانه تو در شام زندگی
بی تو جهان نبود و نباشد دوام او
ای تار و پود هستی و فرجام زندگی
زنجیر بردگی است نهاده به پای تو
بر نام دین و مذهب و اسلام زندگی
توبرده ای به عصر فضا ای دریغ ودرد
در مکتب زمانه ، تو ناکام زندگی
بر عقل ودانشت خط بطلان کشیده اند
این عمر نیست؛ هست چو دشنام زندگی
بی عصمتان به عصمتِ تو شک نموده اند
خود ننگ بوده اند پی نام زندگی
آب خوش از گلوی تو پایین نرفته است
صد “ناله” نوش کرده ای از جام زندگی
مریم
خندیده مریم آرام، ابروش چین ندارد
لبخنده های سرخش غم در کمین ندارد
مریم به سبزه زار است، اسپ سپید مستش
با شیهه گفته امروز، جز شوقِ زین ندارد
عاشق نشسته با خود گفته است اسپ زیباست
عاشق که قدر یک پا جا در زمین ندارد
عاشق نوشته با پا بر روی خاکها “مهر”
مریم میانه ای با مهرآفرین ندارد
بر شاخۀ بلندی سیب بزرگ دیده است
عاشق که دست چیدن در آستین ندارد
د پسرلي هنګامه
نوى پسرلى دى په چمن راغى بهار نوى
نوى بلبل راغى په ګلشن كې شو چغار نوى
نوى پسرلى دى په هر خوا ښكاري ګلونه نن
ډك شو له بلبلو له مرغانو نه باغونه نن
هر لورته چې ګورې ښكاره كېږي سره لعلونه نن
غږ وكړو شپونكي دورمي راغى په كوهسار نوى
نوى پسرلى دى نوى ژوند شو د انسان نصيب
ودريدو د ګل په خوا كې تور بورا او عندليب
چتي رڼا كې كړلو په خيد كې سره ځان قريب
سره كړه پښې لاسونه زركو جوړ يې كړو سېنګار نوى
نوى پسرلى دى هر طرف ته خلك مېلې كوي
ناسته ده قمرۍ په سر د ونه كې نغمې كوي
ګرځي ټپوسان ترينه په شا او خوا د ورې كوي
ټوله دهقانك وهي زده كړی دى رفتار نوى
نوى پسرلى دى دهقانان كړي دنيالګيو كر
ګرځي باغوانان د هر يو ګل له بوټي لروبر
غواړي ګل فروش چې كړي له ګلو نه ټوكرۍ په سر
جوړ به كړي په ګوتو له ګلونو ځېنې هار نوى
نوى پسرلى دى د پښتون قام راويښ شوی دى
ټول د اتفاق او د وحدت په لار سيخ شويدى
نن د ازادۍ غلام د دوى زړو كې ميخ شويدى
جوړ په سمه او غر د پښتونخواكې شو ګلزار نوى
نوى پسرلى دى ځمكې مخ باندې شين خال ايښى
ناست بودنه بازان دي په هر يو پټي كې جال ايخى
ځوى د پښتانه نن په وطن خپل سر او مال
اېخى پاڅيده سېلاب له خولې يې وايسته ګفتار نوى
به هر سو نور و زیبایی
به هرسو نورو زيبايی همی آيد به چشمانم
هرانگاهی كه مي بينم به چشمان دل و جانم
نگاه دل نگاه جان همی بينند شگفتيها
شگفتيهای هستی را درين كون و مكان ما
به هرچيزی نظردوزی
يكايك سحروجادويی
به كوه ا فسون زيبايی
به دريا رمز دانايی
زهرسو نغمه ها بالا
زهرسو جلوه ها گويا
به هر سو دلربايی ها
به هرسو عشق ورزی ها
به هرسو زندگی پيدا
طربهاوطراوتها نشان زندگی باشد
نشان زندگی درگل
چراغ زندگی درمُل
به هربرگ و به هرشاخه
به هر ريشه به هر ساقه
طراوتهاوشادابی نشاط و تازگی يابی.
بلی ا فسون چشم دل
بلی جادوی چشم جان
عدم درخويش می يابند
وشعری از صنم بينند
صنم است شاعروالا
صنم است شاعردانا
طبيعت شعراوباشد
طراوت شعراوباشد
همان شعری كه هيچ شاعرنتانسته بگويد آن چنان شعری
فقط باچشم جان تانی كه خوانی آن چنان شعری
وشعراندر خيابانها
وشعراندربيابانها
به هرسويی كه مي بينی وشعری از صنم يابی
ميان مزرعه باشد هزاران شعر زيبايی
غزل دركوه می خوانی
ودرجنگل قصايد را
توخوانی مثنويی معنوی درشمس و در مهتاب
به هرسو وزن مي يابی
به هرسو قافيه بينی
وباغ است دفتر شعرش
وراغ است دلبر شعرش
كتاب شعراو باشد پُرازافسون افسانه
شگفتيهای گوناگون به هرحرف و به هر واژه
وهرحرف و و هرواژه
وهم زيباو هم تازه
ودرباطن پُرازمعنا
وباطن پُرزحكمتها
به هرحكمت يكی دنيا
به هردنيا هزاران رمزو راز پُرزهستيها
به هر هستی شگفتيها
شگفتي درشگفتيها
كتاب شعراوباشد پُرازنورو پُرازگلها
زهريك برگ گل باشد جهان زندگی پيدا
واندر زندگی باشد تمام شعراو معنا
اگرخواهی كه دريابی تو زيبايی و شادابی
ويا خواهی كه گل چينی زباغ عشق ودانايی
كتاب شعراوبرخوان كتاب شعرجانانه
كه يابی رمز هستی را شوی مفتون و مستان
زهر
په یو کلی او اطراف کې یو هلک پوره چالاک ؤ
په دنیایی هیڅ څوک نه ؤ ډیر بی شرمه او بی باک ؤ
په زورونو له کوم چا نه یی نیولی کور پټی ؤ
په کاله کې هم څه نه ؤ پیپ غوړی یو خوسکۍ ؤ
د هلک نوم ګل محمد ؤ دی مشهور په ګلکی ؤ
په هر کار کې لاس یی بر ؤ ډیر چالاک هم مداری ؤ
په ټول کلی او مالت کې د هیچا نه خوښیدلو
لوی وړو به ترینه لار کې خپل مخ بل خوا اړولو
د راتلونکی په سودا کې هره ورځ ؤ په چُرتونو
چه څه وکړی و سبا ته ؤ راخیستی ډیر فکرونو
پخپل زیست او په بقایی جنګول کلی کورونه
په ټکی او شیطانت به یی سره واچول دوه ورونه
یوه ورځ چه ګلکۍ کور ته راغی له بهره
پس له ډیر فکر چُرتونو شو اخته په دی خبره
سرمایه د ټول ژوندون می بس یواځی خوسکی دی
د بر کلی می غلا کړی اوس زما سبا پردی دی
وی چه دغه خوسکی به په ټول کلی کې خیرات کړم
دا نفرت د کلی والو به په دغه بهانه مات کړم
کور په کور به میلمستیا وی د ژوندون ځای به پیدا کړم
دا د ژوند دا پاتی شپی به می په دی شکل سبا کړم
په دی کار یی ځانته ښه شوه چه په کلی آوازه شوه
ګلکی کړی خیرات دی لوی وړو هلته غرمه شوه
خلکو وخوړ خیراتونه ، چه ماړه شول ټول نسونه
بیا هماغه ګلکی ؤ ورته بد ؤ نظرونه
ګلکی ځان په بلا کړ په پټی کښت د کوکنار کړ
ډیر اپین یی تری راټول کړ بیا روان دا مخ په ښارکړ
د کوکنار وي لوی ښار کې ترینه جور کړل پوډرونه
دپوډرویی تری رابارکړی هم خلطی لوی لوی جوالونه
چه په کلی شو دننه ګلکی کړ آوازونه
ما د ژوند پوډر راوړی چه اوږدیږی پری عمرونه
لوی وړو د دغه کلی کړل لیلام د کور مالونه
چه رانیسی پری پوډر ابدی به کړی ژوندونه
لوی واړه د دغه کلی په هیروینو کې معتاد وشول
ټول ولاړ یی دروازی ته ګلکی ته ټول احتیاج شول
چا به ورکړل خپل غویان چا به ورکړل خپل پسونه
چا به کټ چا بستری چا به خرڅ کړل خپل کورونه
کار و ژوند شو ترینه پاتی هاخوا دیخوا ټول پراته ؤ
څوک نیم ژوانده خوځیدلو ډیر په دروند خوب کلک ویده ؤ
تباهی په کلی راغله بی خاونده شول کورونه
ګلکی پیسو کې ډوب شو هری خواته یی کړل عیشونه
د سپین زهرو له قدرته ولسونه تباه کیږی
چه نه علم او نه سواد وی ټول پوډر کې ورکیږی
ګاونډیان به خود په خوده په تاولی نه خوښیږی
داسی مرګ یی درته درکړ چه دی وینه نه توییږی
لمر «پرهیز» ای ګلکی یه لاپخوا په تا پوهیږی
ته تور مخی ګاونډی یی زهر تا سره لږیږی